راهی به سوی آفتاب

زرّین جبیش گوید: از اول تا آخر، قرآن را در مسجد کوفه بر امیرالمؤمنین علی بن الی طالب خواندم.

وقتی به حوامیم ( هفت سوره ای که اول آنها با حامیم آغاز میشود)

رسیدم، فرمود: «به عروس های قرآن رسیدی.»

وقتی به این آیه رسیدم: «وَالَّذینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصّالِحاتِ فی رَوضاتِ الجَنّاتِ لَهُم ما یَشاوُّونَ عِندَ رَبَّهِم ذلِکَ هُوَ الفَضلُ الکَبیرُ؛ کسانی که به خدا ایمان آوردند و نیکوکار شدند، در باغ های بهشت منزل یافته و هر چه خواهند نزد خدا برای آنها آماده است و این همان فضل بزرگ الهی است.»

امیرالمؤمنین (ع) گریه کرد تا اینکه صدای گریه او بلند شد، آنگاه سر به سوی آسمان بلند کرد و گفت: ای «زرّین»! بر دعای من آمین بگو.» و دعا کرد.

پیامبر اکرم (ص) فرمودند: «قرآن را بخوانید و گریه کنید و اگر گریه نکردید، خود را به گریه در آورید.» (مسندرک الوسائل، ج 4، ص 377)